Van afwezige vader naar aanwezige vader

‘I know a girl. She puts the color inside of my world. She’s just like a maze. Where all of the walls all continually change.’

Werk, spiritualiteit en andere inzichten. Ik deel genoeg online, maar over mijn dochter schrijf ik bijna nooit. Waarom doe ik dat eigenlijk niet? Ik hou van haar en ik ben super trots op haar. En toch voel ik een blokkade. Opgesloten in de houdgreep van mijn eigen kritische stem, kom ik maar lastig uit mijn woorden. Ik worstel met mijn rol als vader.

Lynn was nog maar net geboren toen mijn huwelijk met haar moeder niet vlot liep. Ik was druk met mijn carrière en mijn studie. Waar mijn ambitie enorm was en de liefde voor de moeder van Lynn niet floreerde, sloeg ik op de vlucht. Om maar zo min mogelijk thuis te zijn ging ik zakelijk veel reizen. Ik was niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk afwezig.

Op vierjarige leeftijd werd Lynn het kind van gescheiden ouders. Iets waar ze nog steeds mee worstelt. Als klein meisje was ze verdrietig, vaak ontroostbaar. De wisselingen tussen mijn huis en dat van haar moeder, vielen haar zwaar. Ze was haar plek kwijt en ging – zonder bandjes – kopje onder in haar familiefontein. Lynn was boos en verdrietig tegelijk. Haar emotionele buien kwamen opzetten als een onverwachte zomerstorm en bleven soms dagen hangen als ongrijpbare mist.

Ook ik moest moeite doen om mijn hoofd boven water te houden. Nog steeds had ik ambities, verantwoordelijkheden als ex-man en tegelijkertijd was ik vader. Een vader met een enorm schuldgevoel. Want ik verkoos mijn eigen geluk boven dat van mijn dochter; zo voelde dat. En dat schuldgevoel kon ik geen plekje geven. Het was er altijd en het hield me continu bezig. Ik werd er enorm onzeker. ‘Ik ben geen goede vader’. Door dat schuldgevoel en mijn onzekerheid maakte ik regelmatig de verkeerde keuzes. Ik reageerde mijn gevoelens af op Lynn, stootte haar af en was wederom een afwezige vader.

Van afwezige vader naar aanwezige vader

Ruim een jaar geleden liep ik door de weidse natuur van Tanzania. Het is er puur en rauw. De bron van ons bestaan. Het is de plek waar ik afscheid nam van mijn schuldgevoel. Zonder Lynn lijfelijk tegen me aan, maar toch was ze op dat intense moment dicht bij me. Ik voelde haar hand in die van mij. En lopend door de Ngorogoro heb ik mijn intentie gezet. Ik wil er écht voor Lynn zijn. Mijn schuldgevoel liet ik achter in de weidsheid. Ik ging als een afwezige vader op avontuur en kwam als een aanwezige vader bij haar thuis. Ondanks het feit dat Lynn niet altijd bij me is, besloot ik de tijd die we wél samen hebben te koesteren. Het gaat immers om de kwaliteit en niet om de kwantiteit.

Bij thuiskomst zijn we direct samen op pad gegaan. Jagen met pijl en boog in de Tanzaniaanse wildernis vond ik niet spannend, maar voor paarden ben ik bang. Ik zette mijn angst opzij en dook samen met Lynn de paardenstal in. Het overwinnen van mijn angst en haar brede glimlach was voor ons beide een bevestiging van liefde. Liefde die zij woorden gaf door – klein als ze is – een brief te schrijven om mij te vertellen dat ze van me houdt. Mijn ogen worden vochtig als ik terugdenk aan dat moment. Samen met alle paardenharen, hebben we die lastige periode van de scheiding en mijn fouten, door het putje gespoeld.

Nog steeds breekt mijn hart is stukjes als ik Lynn weer zie vertrekken naar haar moeder. Ze is dan vijf dagen bij me geweest. Ik kijk haar na terwijl ze de straat uit fietst en zucht; afscheid nemen vinden we allebei moeilijk. Tegelijk kijk ik met bewondering naar haar. Want ik heb haar zien veranderen. Ze is gegroeid van een peuter van gescheiden ouders, naar een puber die haar eigen weg zoekt – en die de voordelen van gescheiden ouders maximaal in haar voordeel benut ;-). Net als haar vader kan ze haar emoties uiten en praat ze steeds beter over haar gevoel.

Het mag er zijn. Wij mogen er zijn. Vader en dochter.

‘Lieve Lynn. Ik ben ongelofelijk trots op jou. En blij, dat ik jouw aanwezige vader kan zijn.’